Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
charkotać — ndk IX, charkotaćoczę (charkotaćocę), charkotaćoczesz (charkotaćocesz), charkotaćocz, charkotaćał «wydawać charkot; charczeć, chrypieć, rzęzić» Miał knebel w ustach, charkotał … Słownik języka polskiego
charczeć — ndk VIIb, charczećczę, charczećczysz, charcz, charczećczał, charczećczeli «wydawać chrypliwe dźwięki; mówić zduszonym głosem; brzmieć chrypliwie; charkotać, rzęzić» Konający charczał. Silnik charczy … Słownik języka polskiego
charkotanie — n I rzecz. od charkotać … Słownik języka polskiego
charczeć — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, charczećczę, charczećczy, charczećczał, charczećczeli {{/stl 8}}{{stl 7}} wydawać nieprzyjemne dźwięki powstające wskutek przedostawania się powietrza przez zduszone i ściśnięte gardło (także o czymś brzmiącym… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
chrapać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk IIa, chrapaćpię, chrapaćpie {{/stl 8}}– chrapnąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, chrapaćnę, chrapaćnie, chrapaćnij, chrapaćnął, chrapaćnęli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} śpiąc, wydawać w … Langenscheidt Polski wyjaśnień
